Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2013

Don't be afraid of who you are



Η ιστορία μου δεν έχει τίποτα το συνταρακτικό. Ήταν όμως κάτι πολύ πιο εύκολο από ό,τι φανταζόμουν! Όταν άκουγα φίλες μου στο εξωτερικό να ζούνε ανοικτά ή να είναι αποδεκτές από τον οικογενειακό τους κύκλο, δεν περνούσε από το μυαλό μου ότι κάποτε θα ερχόταν κι η δική μου σειρά. Όχι, πώς έκανα κανένα φοβερό coming out. Ήρθε όμως μια στιγμή που η η υγεία μου κλονιζόταν κι έπρεπε να γυρίσω στην πατρική εστία και να ξαναρχίσω τη ζωή μου από την αρχή. Δεν ήθελα άλλο να κρύβομαι στους δικούς μου. 
Το' πα στην αδελφή μου και μου χαμογέλασε : "Καλά ρε χαζό, εγώ το είχα καταλάβει από την αρχή από τον τρόπο που κοίταζες τις φίλες σου!". Έμεινα στήλη άλατος. 
Το' πα στον αδελφό μου και σαν να μην συνέβαινε τίποτα μου απάντησε: "Α, ναι;"
Το πιο δύσκολο ήταν η μητέρα μου, ο πατέρας μου δεν ζει πια. Άρχισα να το φέρνω απ' έξω - απ' έξω, να προσπαθώ να τις εξηγήσω για κάποιες συγκεκριμένες επιλογές στη ζωή μου. Κι όταν φτάσαμε στο επίμαχο ζήτημα, δεν άντεξε: "Άσ' το, δεν θέλω να ξέρω...". Δεν επέμενα. Αισθάνθηκα ότι δεν μπορούσε να σηκώσει την αλήθεια. Πάντως, από τότε έπαψε να με γκρινιάζει "άντε, πότε, επιτέλους, θα παντρευτείς...;;;!"
Για τον υπόλοιπο κόσμο, προς το παρόν, δεν το σκέφτομαι. Ένα βήμα τη φορά.    

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου